DevOps (ترکیبی از کلمات Development به معنای توسعه و تولید و Operations به معنای عملیات) از مفاهیم نوین در حوزه مهندسی نرم‏‌افزار و مدیریت فناوری اطلاعات و ارتباطات است که امروزه جایگاه ویژه‌‏ای میان شرکت‏‌های فناورانه پیشرو بین‏‌المللی پیدا کرده است. فلسفه اصلی نهان در DevOps افزایش همکاری و ارتباطات میان تیم‌‏های تولید نرم‌‏افزار و تیم‏‌های پشتیبانی و نگه‏داری از دارایی‏‌های فناوری اطلاعات سازمان است، به صورتی که بخش عمده‌‏ای از فرآیند تحویل نرم‌‏افزار و تغییرات زیرساختی به صورت خودکار و با پشتیبانی ابزار‏های نوین انجام شود.

در دنیای امروز که پیچیدگی‏ نرم‌‏افزار‏های تولیدی افزایش یافته و فناوری‌‏های دگرگون‏‌کننده مانند رایانش ابری و اینترنت اشیاء روال‏‌ها و روشگان‌های کلاسیک تولید نرم‌‏افزار را به چالش کشیده‌اند، DevOps می‏‌تواند سازمان‏‌های پیشرو را در مواجهه با این‏‌گونه چالش‌‏ها توانمند‏ ساخته و کیفیت خدمات ارائه‌‏شده توسط واحد‏های فاوا در سازمان‏‌های بزرگ را از دید راهبردی و تاکتیکی افزایش دهد. DevOps با تکمیل منافع حاصل از استفاده از فرآیند‏های چابک تولید نرم‌‏افزار و بهره‏‌مندی از مفاهیم جدید مانند یکپارچه‏‌سازی مستمر (Continues Integration) و تولید مستمر (Continues Development) باید در جعبه‌ابزار هر مدیر و کارشناس حوزه مهندسی نرم‌‏افزار و فناوری ارتباطات و اطلاعات قرار گیرد.

یکی از چالش‌های بزرگ در صنعت نرم‌افزار هزینه‌های تحمیل‌شده به جهت رفع ایرادات کیفی و نگه‌داری نرم‌افزار پس از تولید آن است. چراکه هزینه اصلی مربوط به یک نرم‌افزار عملاً پس از توسعه اولیه آن تحمیل می‌شود. بر اساس بررسی‌های صورت گرفته توسط موسسه گارتنر در سال 2010، میانگین هزینه رفع ایرادات کیفی هر خط کد 3.61 دلار بوده که هزینه بسیار بالایی محسوب می‌شود. شایان ذکر است که 52 درصد زمان عیب‌یابی نرم‌افزار فقط صرف یافتن 8 درصد خطاها می‌شود که این موارد را خطاهای پیچیده می‌نامند. راه‌حل چالش ذکر‌شده، توسعه نرم‌افزار باکیفیت و قابل نگه‌داری است. بنابر بررسی‌های صورت گرفته فرآیند بهبود و رفع ایرادات نرم‌افزار باکیفیت، 66 درصد سریع‌تر صورت می‌پذیرد. در نتیجه قابلیت نگه‌داری در یک نرم‌افزار به جهت کاهش هزینه‌ها و افزایش کیفیت نرم‌افزار ضروری به نظر می‌رسد. در صورتی که بتوان سطح دانش فنی تیم‌های توسعه را افزایش داد تا این افراد قادر به استفاده از به‌روش‌های توسعه سامانه‌های باکیفیت در حین توسعه باشند، می‌توان از کاهش کیفیت نرم‌افزار حین فرآیند توسعه جلوگیری کرد. بدین مقصود بهتر است از یک فرآیند آموزشی معتبر و تصدیق‌شده به جهت انتقال این دانش به افراد سازمان بهره ‌برد.

دوره آموزشی توسعه نرم‌افزار قابل نگه‌داری ارائه‌شده توسط سازمان Software Improvement Group (SIG)‎ و با همکاری شرکت PoepleCert فرصت مناسبی را برای افزایش سطح دانش مورد نیاز تیم‌های توسعه به جهت توسعه سامانه‌های باکیفیت فراهم می‌کند. این دوره بر اساس نیازهای صنعت روز دنیا و پس از تحلیل میلیاردها خط کد توسط SIG و کشف ایرادات متداول توسعه‌دهندگان که قابلیت نگه‌داری نرم‌افزار را دچار چالش می‌کند، شکل گرفته است. در حقیقت این دوره توسط توسعه‌دهندگان و برای توسعه‌دهندگان فراهم‌ شده است.

امروزه دامنه کاربرد فناوری اطلاعات در حوزه­‌های مختلف بر همگان آشکار است. سازمان­‌ها و شرکت‌­های مختلف با حوزه‌­های کاری متفاوت سعی در استفاده بهینه از فناوری اطلاعات در جهت افزایش کارایی، کاهش هزینه‌­ها و همگام شدن با تغییرات و بازار رقابتی امروز را دارند. برای این منظور در بسیاری از مواد، ITIL (یا کتابخانه زیرساخت­ فناوری اطلاعات) به‌­عنوان معروف­ترین و قابل‌ قبول‌ترین به‌روش مدیریت خدمت معرفی می‌­شود که­ متشکل از مجموعه‌­ای از بهترین تجربیات ارائه‌­دهندگان خدمات فناوری اطلاعات می­‌باشد و نگرشی نظام­‌مند به کیفیت خدمات فناوری اطلاعات را داراست.

تا کنون سه نسخه از ITIL منتشر شده است که آخرین نسخه آن تحت عنوان ITIL V3 2011 می‌­باشد. در نسخه سوم ITIL مفهوم چرخه حیات خدمت معرفی شده است که شامل 5 فاز اصلی استراتژی خدمت، طراحی خدمت، انتقال خدمت، عملیات خدمت و بهبود مستمر خدمت می­‌باشد. با استفاده از ITIL تا حد بسیاری در هزینه و زمان پاسخ­گویی به مشتریان صرفه­‌جویی شده و میزان بازدهی و سود ­دهی ایشان افزایش می‌­یابد.

استاندارد ISO/IEC 20000 نخستین استاندارد جهانی در حوزه مدیریت خدمات فناوری اطلاعات است که در دسامبر 2005 توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO) بر اساس استاندارد پیشین این حوزه BS 15000 ایجاد و در سال 2011 آخرین نسخه از آن منتشر شد. این استاندارد شامل پنج بخش است که الزامات و ملاحظات لازم برای پیاده‌‏سازی چارچوب مدیریت خدمات را با هدف بهبود فعالیت‌های فناوری اطلاعات و دست‏یابی به گواهینامه ISO/IEC 20000 ارائه می‌دهد. این پنج بخش شامل موارد ذیل می‌­باشد:

• ISO/IEC 20000 الزامات مدیریت خدمات
• ISO/IEC 20000 بیانگر روش اجرایی استاندارد
• ISO/IEC 20000 راهنمای تعریف حوزه و کاربری استاندارد
• ISO/IEC 20000 مدل فرآیندها
• ISO/IEC 20000 برنامه‌های نمونه برای پیاده‌­سازی استاندارد

بخش اول که شامل الزامات استاندارد بین‌­المللی ISO/IEC 20000 است مشتمل بر طراحی، انتقال، تحویل و بهبود خدماتی است که الزامات مرتبط با خدمات را برآورده ساخته و برای مشتری و ارائه‌­دهنده خدمات، ارزش می­‌آفریند. این استاندارد، نیازمند رویکرد فرآیندی یکپارچه­‌ای از جانب ارائه­‌دهنده خدمات در طراحی، استقرار، پیاده‌­سازی، بهره‌­برداری، پایش، بازنگری، نگهداشت و بهبود سامانه مدیریت خدمات می­‌باشد.

روند رو به رشد تکنولوژی، گسترش سیستم­‌های اطلاعاتی و در دسترس عموم قرار گرفتن این سیستم­‌ها منجر به پیچیدگی روش‌­های مقابله با مخاطرات در سیستم­‌های الکترونیکی شده است. بنابراین کنترل­‌هایی که در سیستم‌­های اطلاعاتی جدید به کار­ می­‌روند، باید با دانش گسترده و کاملی نسبت به جدیدترین تکنولوژی­‌ها، طراحی شده باشند.

راه‌کار نظام مدیریت امنیت اطلاعات یک راه‌کار جامع و مناسب برای امن‌­سازی سیستم‌­های اطلاعاتی یک سازمان است و برای انجام آن نیاز است تمامی سیستم‌­های اطلاعاتی، مدیریتی و عملیاتی سازمان مورد بررسی دقیق قرار گیرند.

طرح جامع راهبردی فناوری اطلاعات طرحی پویا است که منابع فناوری اطلاعات یک سازمان مانند زیرساخت‌ها، منابع سیستم‌های اطلاعاتی، منابع انسانی و مالی را در راستای حمایت و پیشبرد اهداف، ماموریت‌ها، استراتژی‌ها، خط مشی‌ها و برنامه‌های آن سازمان بسیج می‌کند. این طرح با شناخت درست نیازمندی‌های سازمان و بررسی راه‌حل‌های مختلف، بهترین روش را برای گسترش نظام‌مند فناوری اطلاعات در سازمان طراحی و توصیه می‌کند. بهره‌مندی از یک طرح جامع راهبردی فناوری اطلاعات این اجازه را به سازمان می‌دهد که در عین بکارگیری فراگیر و یکپارچه سیستم‌های اطلاعاتی و برخورداری از مزایای آن، از هم‌سو بودن تکنولوژی اطلاعات با اهداف کلان خود اطمینان حاصل کند و در عین حال رشد متوازن زیرساخت‌های فناوری اطلاعات را با توسعه ساختار و فرآیندهای خود ضمانت کند.